سلام آقای واعظی
نمی دونین چقدر دلم برای کلاس و مامور بهداشت و مسئولیتم و مخصوصا شما تنگ شده و چقدر ناراحتم،
چون بهترین سال تحصیلیم رو از دست دادم و همچنین معلم خوبی مثل شما رو از دست دادم.
قلباً دوسِتون دارم و خداحافظ کلاس زندگی ...
شایان موسوی پور ـ 24 تیر 1399
سلام استاد واعظی عزیز
سلام عزیز من
سلام دوست خوب من
سلام بهترین معلّم من
استاد واعظی عزیز، شما نمیدونی چقدر دلم براتون تنگ شده.
نه ماه مهمون کلاستون بودم و قدرش رو ندونستم.
و چقدر نحوه تدریستون دلنشین بود که مثل اون رو هرگز ندیدم.
نمیدونین چقدر دلم برای شما و کلاس دوست داشتنیتون تنگ شده.
من معنای کلاس دوست داشتنی رو وقتی فهمیدم که از این نعمت جدا شدم.
وقتی از کلاستون جدا شدم و دیدم چقدر بیشتر از هم سن و سالانم می‌فهمم، فهمیدم چه نعمتی رو از دست دادم.
حسرت می‌خورم که ای کاش بیشتر قدردان شما و زحماتتون می‌بودم و ای کاش این‌قدر اذیتتون نمی‌کردم.
خیلی دوستتون دارم.
استاد عزیزم اگه امکانش باشه ببینمتون خیلی بیشتر خوشحال میشم.☺
معین مهذّب رحیم زاده ـ شاگرد شما در سال 1388
فرهاد می‌دانست آن روز ، روز آخر سال تحصیلی است.
مادر به مدرسه آمده بود.
منتظر زنگ تفریح بود تا کاغذ و قلمی را که فرهاد خواسته بود، به او بدهد.
فرهاد شعری را که شب گذشته سروده بود، با دقّت زیاد پاکنویس کرد.
وقتی شعرش را به من هدیه می‌کرد ؛ درخواست داشت آن را برایم بخواند ...
من بزرگی او را در لابه‌لای کلمات قشنگش ، می‌دیدم.
فرهاد جواهری شریف ـ اردیبهشت 1398
آقای واعظی
من در کلاس شما یاد گرفتم که باید با برنامه و نظم ، زندگی کرد.
باید به هم عشق بورزیم و از نعمت‌های خدا به درستی استفاده کنیم.
من و دوستانم در کلاسی بودیم که همه‌ی امکانات فراهم بود و ما از آنها برای آموختن علم ، به خوبی بهره بردیم.
ما خیلی پیشرفت کردیم، در همه چیز.
ما یاد گرفتیم که چگونه درس بخوانیم اگر چه من بازیگوشی می‌کردم.
کلاسی که برای معلّمش و برای بچّه‌هایش ، همه‌ی کارها ، مهم بود.
کلاسی که شگفت انگیز بود و هیچ کم نداشت و آن چه که بود زحمات بسیار آقای واعظی.
من این کلاس را خیلی دوست دارم و بهترین مکان دنیا برای من بود.
علی هژبر کلالی کلاس پنجم ـ خرداد 1396
معلّم عزیزم، من با شما روزها و ساعت‌های زیادی را گذراندم.
ما با هم خندیدیم، با هم ناراحت شدیم، غصّه خوردیم و شادی کردیم.
من از بقیه ی بچّه‌ها بیشتر با شما خاطره دارم ، چون دو سال در کلاس شما بودم.
کاش دوباره تکرار می شد! کاش ...
کلاس شما فقط کلاس درس نبود، کلاس ایمان به خدا، صبر و وفاداری، همدلی و هم فکری و کلاس اخلاق و کلاس پیشرفت‌های علمی و کلاس آرزوها!
عشق تو در قلبم و عطر مهربانیت همیشه در وجودم جاری است!
دانش آموز کوچک شما ، کیان ذوالفقاری کلاس پنجم (خرداد 1396 )
پاسخ :
ممنونم پسر گلم، من هم لحظاتی را که کنار شما بودم هرگز فراموش نمی کنم.
دو سالی که کنارم بودی همه‌اش شادی بود.
از این که این قدر ، عمیق به کلاس خود نظر داری ، افتخاری برای من است.
کیان عزیز من هم برای عشق تو ، ارزش زیادی در وجودم است.
هر جا هستی بهترین‌ها را برایت آرزو دارم.
احساسات من ( سروش ناجی ) از قلم آقای بابا برای کلاس دوست داشتنی
از آن روزی که نرم و شاد و خندان نهادم پای خود را در دبستان
گذشته ست ، چهار سال و نه ، ماهی در آن غمگین هم بودم ، گاهی
لباسهامان بشد یک شکل و یک رنگ و من گشتم از این نظم عجیب ، منگ
کلاس ها هم ، همه یکدست و بی روح نبود هیچ درب مهری ، باز و مفتوح
* * *
گذشت سه سال و من گفتم : خدایا ندارد مشکل ما ، چاره آیا ؟ !
چرا باید به فکر بیست باشم نمی خواهم ! کمک کن نیست باشم !
که ناگه چشم من افتاد یه هویی به یک درب عجیب ، درب کشویی !
کمی از لای در را ، وا نمودم خودم را تا به گردن ، جا نمودم
* * *
عجب جایی ، عجب رنگی ، چه بویی ! تو گویی در کنار باغ و جویی !
به هر گوشه بدیدم فکر تازه که با عشق و محبّت چاره سازه
کشیدم حسرت و کردم صبوری و طی شد ، چهار سالی ، زور زوری !
که تا در این بهشت جاودانی نمودم راه خود ، ای یار جانی
* * *
در این جا هر چه بود ، مهر و وفا بود کنار درس خواندن ، نکته ها بود
حضور همدلی ها بود و خنده نمودم کینه ها را خوب رنده !
اگر هم از کسی رنجور بودم به زحمت ساعتی را دور بودم
چه مدت ها که با « احسان » و « حیدر» بماندم منتظر در پشت دفتر
* * *
اس ام اس های زیبای « هنرمند » چه آسان گریه را می کرد لبخند
از آن فتح دهولی ، مرد تاریخ که می زد با سبیل هایش به من سیخ
و از « سید علی » این یار دیرین که حتی قهرهایش بود شیرین
و از پای شکسته ی « مهذب » که بود در اوج دانش بس مؤدّب
« بمانی » که پس از هر امتحانی بگفت ترکید مخم ای کاش بدانی
و از نقّاشی های ناز « صدری » که بودند گوشه ای از راز صدری
« کمالی » « جعفری » « ایمن شهیدی » « معین » خان و « غلامی » و « حمیدی »
و از « صالح نیا » « بیژن» « سعیدی » که دادند از محبت ها نویدی
« علوی » با دو چشمان نجیبش و « مهدی یار» و هجران غریبش
و از « مشرف » و « اسلامی » و « شاپور» « توحیدی » هم صدای « اسماعیل پور»
و « اصغرزاده » « نیک ذات » و « مجرد » و شوخی های زیبای مجرد
کتک های فراوانی که « طوسی » و من هی میزدیم بعدش روبوسی
* * *
از این مجموعه ی زیبا خدایا چگونه دور مانم ، یا خدایا
آهای درب کشویی یاریم کن نگاهی تو ، به اشک و زاریم کن
تو که راه نجاتم ، یاد دادی به لبهام قدرت فریاد دادی
تو که با صبر و مهر و همزبانی همه اسرار خوبی ها ، بدانی
کمک کن تا که دربی چون تو باشم کمک کن تا ز تاریکی رها شم
کمک کن تا به گوش ریز مغزان بخوانم نغمه های ناب باران
کمک کن تا کلاسی چون تو زیبا بسازم روزی از عمرم به دنیا
سال 88/89 ـ « سروش و آقای بابا »
سلام علیکم
سلام خدمت استاد بی نظیر و گرانمایه خودم سید علیرضا واعظی
به حق که الطاف شما از یاد نخواهد رفت و باید گفت (تو با من چه کرده‌ای که از یاد نمی‌روی)
و صد حیف و دو صد حیف که در حال حاضر از دیدار روی شما محرومیم ولی آب دریا را اگر نتوان کشید هم بقدر تشنگی باید چشید.
به خودم گفتم که عرض سلامی و دعایی داشته باشم به مهربان‌ترین معلّم و تبریک به مناسبت ماه مبارک رمضان و روز معلّم.
در کتاب عوال لئالی از رسول اکرم صل الله علیه وآله و سلم نقل شده که فرمودند:
من تعلمتَ منه حرفا صرتَ له عبدا. از هرکس گفته‌ای آموختی بنده‌اش شده‌ای
ما زیر پای تو هستیم نظری بزیر بنما
مجلس تمام گشت و به آخر رسید عُمر
ما همچنان در اول وصف تو مانده‌ایم
التماس دعای مخصوص ـ 12 اردیبهشت 1399
سیّد محمّد حسین لواسانی (دانش آموز سال 83/84) 
سلام بر استاد گرامی و خلاق من!
معلّم پنجم ابتدایی من، کسی که بسیار چیزها از او آموختم و نام و یادش یقیناً تا ابد در ذهن من حک شده‌است.
کسی که با وجود گذشت ۱۰ سال هنوز آوای سید رسول او در ذهن من طنین انداز است...
کسی که به من آموخت اگر اشتباهی را مرتکب شده‌ام دلیلی بر پنهان کاری آن نیست... شجاعت را به من آموخت!
بسیار بسیار دلتنگ هستیم حضرت استاد...
امید است بعد از گذر از این شرایط فعلی، بتوان روی ماه شما را زیارت کرد...!
12 اردیبهشت 1399 ؛ شاگرد همیشگی شما سید رسول هاشم آبادی دانش آموز سال 88/89
سلام به بهترین استاد زندگیم ...
خیلی وقته که می‌خواستم حضوری بیام و دوباره کلاس دوست داشتنی رو از نزدیک ببینم و تمام خاطرات خوب و هیجاناتم رو به یاد بیارم، اما حیف در حال حاضر به خاطر شرایط، فرصت نشد تا این که به ذهنم رسید توی اینترنت دنبال کلاس دوست داشتنی‌ام بگردم و با کمال ناباوری پیداش کردم.
من دانش آموز سال تحصیلی 86-85 کلاس دوست داشتنی مدرسه امام حسین (علیه‌السّلام) بودم.
مورد علاقه‌ترین کتابم مجموعه نیکولا کوچولو و قصه‌های من و بابام بود.
کلاس دوست داشتنی به اندازه‌ای خاطره‌ی خوب برای من ساخته که تا هم اکنون در 25 سالگی و هم تا آخر عمرم فراموش نخواهم کرد.
خیلی دوستتون دارم استاد و مشتاق دیدار.
یا علی ـ 12 اردیبهشت 1399 محمّد صالح مدرس دانش آموز سال 84/85
خاطره‌‌ای از کلاس:
زنگ تفریح توی دفتر مشغول استراحت و چای خوردن بودم که یک دفعه بوی موز تمام فضای دفتر را پر کرد!
فکر کردم شاید کسی موز می خورد!
آقای مدیر گفت: چقدر بوی موز می آید! و همه همکاران تایید کردند.
خیلی عجیب بود بوی موز هر لحظه تندتر می‌شد یکی از همکاران گفت: شاید یکی آدامس موزی می‌خورد!!
همکار دیگری گفت: شاید یکی شکلات موزی می‌خورد؟
خلاصه بوی موز معمّایی شد و هر کس سعی می‌کرد این معمّا را یک جوری حل کند، تا این که زنگ کلاس خورد.
هنگامی که از دفتر بیرون آمدم متوجّه شدم بوی موز فقط فضای دفتر را پر نکرده‌است بلکه تمام فضای سالن مدرسه پر از بوی موز شده‌است! به سمت کلاس رفتم، هر چه به کلاس نزدیک‌تر می‌شدم بوی موز تندتر می‌شد. وارد کلاس شدم . همه چی برایم روشن شد...
بچّه ها با خوشحالی به من گفتند: « آقا زنگ تفریح، ما به کمک هم میزها را تمیز کردیم.»
گفتم: « لابد با اسانس موز؟»
بچّه ها یک صدا گفتند: « نه آقا با این اسپری شیشه شور که بوی موز می‌دهد! »
یکی از بچّه‌ها که بلبل زبان‌تر از بقیه بود، اضافه کرد: « کولر را هم روشن کردیم که بوی موز را ببرد! »
خندیدم و گفتم: « بابا این که شیشه شور نیست! اسانس طبیعی موز است! »
یکی از بچّه‌ها بلند شد و گفت: « آقا ما چه می‌دانستیم، فکر کردیم هر روز یک جور شیشه شور جدید تولید می‌شود و این یکی هم شیشه شور موزی است!! »
همه خندیدیم و کلاس را شروع کردیم...
این اسانس طبیعی را تهیّه کرده بودم و اندکی در دستگاه بخور می‌ریختم تا ضمن ثابت نگه داشتن رطوبت کلاس، کمی هم بوی خوش در فضای اتاق پراکنده شود. باید حواسم به همه چی باشد.
